Gay star News web sitesi “intersexion” filminin yönetmeni Grant Lahood ile röportaj yapmış. “intersexion”  , her 2000 doğumdan birinde karşılaşan  “mavi veya pembe beşiklere uymayan bebekler ” hakkında çekilmiş bir film. Biz de Blogumuzda bu belgesel hakkında yapılan haberin çevirisini yayımlamak istedik. Umarız bu belgesel ülkemizde de türkçe alt yazı ile gösterilir.

“intersexism” nadir rastlanan bir şey değil diyor belgeselde görüşülen 20 kişiden  biri. Belgesel  “tam olarak”  kadın ve erkek olmayan katılımcılarla gerçekleştirilmiş.  Ve bu ay Sydney Mardi Gras Film Festival’inde ve gelecek ay da Melbourne Queer Film Festivalinde gösterilecek.
Doktorların “bu çocuk kız mı /erkek mi ? sorusuna kolay cevap veremediği durumlar her 2000 doğumda  1 görülüyor. Bu istatistikii veri de interseksizmi “cerebral palsy” den bile daha yaygın yapıyor.

Yeni Zerlanda’lı film yapımcısı ve yönetmen Grant Lahood’u da böyle bir belgesel yapmaya iten neden de bu durum. ” 2000 doğumda 1 rastlandığını duyduğum an heyecanlandım ” diyor yönetmen Lahood , röportajı Skype üzerinden  Auckland’dan yapan muhabire. ”  Bana eğer daha önce sorsaydın , bu durum milyonlarda 1 görülür derdim , ve daha sonra kendi kendime sordum neden ben şimdiye kadar İntersex insanları hiç bilmedim , farketmedim ? Ve neden onlar bu kadar görünmez ? ” diyor yönetmen Lahood.

Mani Mitchell Yeni Zelanda’nın  en görünen ve tanınan İnterseks simalarından biri. O , kendisinin  yetişkin olana kadar hayatının ilk yıllarında  Bruce adında bir oğlan çocuğu olduğunu bilmiyordu. Bunu farkettiğinde  kendisini , topluma “interseks” olarak tanıtmaya karar verdi. Ve bunun sonucunda ismini Margaret’ten Mani Bruce Mitchell ‘a çevirdi. Ayrıca ince sesiyle tezatlık taşıyan ince bir tutam sakal da bıraktı.

“Ben erkek veya kadın değilim , ben İnterseks’im diyor Mitchell “intersexion” belgeselinde. Belgeseli Mitchell  sunuyor. Fakat , Lahood belgeselde sadece Mitchell’in hikayesine odaklanmak konusunda çekimserdi. Lahood , filmde mümkün olduğu kadar çok İntersex insana yer vermek ve bu durumun ne kadar yaygın olduğunu göstermek istedi.  Ne var ki bunu yapmak söylemekten daha zordu. Neyse ki   Mitchell uluslararası  alanda iyi bilinen bir kişiydi. Bu sayede Mitchell’in bağlantı kurduğu diğer tüm interseks bireyler belgeselde yer almayı kabul ettiler.

“İntersexion” belgeselindeki hikayeler çok etkileyici . Çünkü Belgesel;  interseks bireylerin hayatlarında acıya yol açan unsurun ne olduğu muğlak (belirsiz) genital organlar  ile doğmuş olmaları değil , aileleri ve doktorlar tarafından kendilerinde utanç verici ve yanlış bir şeyler olduğuna inandırılmaları olduğunu ortaya koyuyor.

Aileleri tarafından kendilerinde neyin “farklı” olduğu  anlatılmamış insanlar bile onlardan bir şeylerin saklandığını seziyorlar. Örneğin  kendisiyle röportaj yapılan bir belgesel katılımcısı annesi tarafından kendisine şöyle söylendiğini anlatıyor : ” Kız oyuncaklarıyla oynayamazsın , çünkü seni bir erkek olarak yetiştirmemiz gerekiyor.” Katılımcı burda “sen bir erkeksin ” değil de ” seni bir erkek olarak yetiştirmemiz gerek” dediğine dikkat çekiyor.

“Bu, mahremiyet kültürü  içinde yetişen herkeste belirgin  duygusal  etkiler yaratıyor. diyor Lahood.Cinsel suistimal intersekslerin çocukluk çağlarında maalesef yaygın bir olgu. Lahood , Mitchell ‘ın belgeselde söz ettiği gibi: ” İnterseks  çocuklar  kurban olmaya yatkınlar , çünkü onlara sıkı sır saklamaları öğütleniyor. cinsel saldırganlar da bundan cesaret alıyorlar.” diye vurguluyor.

Çocuklar , ayrıca doktorların hoyratça ve istilacı  bir tutumla yaptıkları muayeneler sonrasında  vücutlarına yabancılaşmayı öğreniyorlar. Belgeseldeki katılımcıların çoğu çocukluklarında genital organ ameliyatı geçirmişler. Ve bu duruma çok acı bir şekilde içerlemişler.

” Benim Klitorisimi ‘ normal bir kız’ için fazla büyük buldular ve kesmeye karar verdiler” diyor katılımcılardan birisi , bu cümleyi sarfederken “normal bir kız” ifadesini  tırnaklarıyla bizzat vurgulayarak. Ayrıca ekliyor : ” Ben interseks olmayı seviyorum , keşke vücudumun içine bu kadar etmeselerdi.”
Diğer bir katılımcı ise ; ” Doktorlar  bana, benim  herhangi birisiyle romantik veya cinsel olarak yakınlaşmamı engelleyecek şekilde zarar verdiler.” diyor.

Belgesel katılımcılarından ameliyat geçirmemiş ikisi bu konuda çok mutlu olduklarını belirtiyorlar. ” Bu ailemin bana verdiği en büyük hediye” diyor Hida Viloria.

Lahood  ,” ölüm kalım meselesi olmadığı sürece belgeselde konuştuğumuz hiş kimse çocuklukta yapılan cerrahi müdahelelerden yana değil ” diyor. ve ekliyor : ” İnsanlar  , herkesin  bedenleri için ne istedikleri ile ilgili söz hakkına sahip olması gerektiğini düşünüyor. İdrar yolları ile ilgili sorun yaşayan bazı vakalarda ise ameliyata gerek olabiliyor. Ama vakaların büyük çoğunluğunda ameliyatlar çoğunlukla estetik amaçlı yapılıyor. “

İnterseks çocukların bedenlerine yapılan müdahaleler , bu çocukların yetişkinliklerinde karmaşık ve sıkıntılı bir cinselliğe sahip olmalarına yol açıyor.

“Bir çok İnterseks kimse için birisiyle özel ilişki kurmak çok zor .” diyor Lahood. ”  Birisine kişiliğinizin bu yönünü açabilmek çok büyük bir cesaret istiyor ve karşınızdakinin nasıl karşılayacağını kestiremiyorsunuz. ”  diye de ekliyor.

Belgeselin katılımcılarından biri olan  Lynnell Stephanie Long : ” Pek çok kez ‘açıldım’ . Bir transseksüel olarak açıldım.Eşcinsel  bir erkek olarak açıldım.  Heteroseksüel bir kadın olarak açıldım. Ve bir Lezbiyen olarak açıldım. ” diye konuşuyor.

İntersexion belgeseli hemcinslerinden hoşlanan  interseksler ile  karşıcinslerinden  hoşlanan intersekslere de yer veriyor. Ancak  İnterseks insanlar için “hemcins” ve “karşıcins” kavramları çok karmaşık.

” Bu filmi çekmekten anladığım şu ki : Düz bir çizgi yok . Bir yelpaze var ve bu “düz ve derli toplu ” değil.  Bu “erkek” , bu “kadın” , bu “gay” , bu “hetero” diye bir şey yokmuş. Bu belgesel , dünyanın düşündüğümüz kadar keskin köşeli , muntazam olmadığını anlamamı sağladı.